Poem from Esperanto

From "In a bitter hour" / El "En amara horo"

from "In a bitter hour"

Poet without a people, oh despair
That every ear is deaf to my address …
The plaintive tune fades muted on the air
Like a snapped lutestring in the wilderness.

Better to plan and dream with childlike yearning,
Lay a mosaic of verbal chips and chimes,
Or else, like Kabe, my vocation spurning,
Fall silent – father of aborted rhymes?

It would be more convenient, make more sense,
To stop this blowing bubbles in the air,
And, shrugging shoulders with indifference,
The Song of the Slave with Schulhof cease to share.

But whither then? Where find a worthy cause
Whereon no diabolic grin expands,
Whose altar-cloth has not, in battle's pause,
Been used for wiping blood off someone's hands?

Oh, Esperanto! You're not grand and proud,
But only weak and powerless, immature,
Helpess and – maybe – hopeless, maybe cowed,
But noble, white and clear, and wholly pure.

I know you well. Like nightingale you filled
My heart in dark of night with wondrous song!
They listened not, in reason's name get killed …
Should I stop up my ears, and join the throng?

No! Let your sweetly trilling song be heard,
Sing, dear dear tiny bird, in jubilation!
Be you my splendid and beguiling word,
To this our bitter world bring consolation!

Tradukis William Auld

el "En amara horo"

Poeto sen popolo, ho animprema scio,
Ke surdas la oreloj por ĉiu mia voko …
Forsonos senresone la plora melodio,
Kiel ŝirita kordo en forlasita loko.

Ĉu plu projekti, fidi kaj revi malgrandknabe,
Kaj meti mozaikon el la lingveroj splitaj,
Aŭ ĵeti for el mano la plumon, kiel Kabe,
Kaj eksilenti – patro de versoj abortitaj?

Pli oportune estus kaj certe pli prudente:
La vanajn sapvezikojn plu ne flugigi blove,
Kaj ektirinte ŝultrojn feliĉindiferente,
La »Kanton de la Sklavo« ne kanti plu Schulhofe.

Sed kien iri? Kie troviĝas idealo,
Sur kiu mi ne vidus malican ekrikanon,
En kies altartukon, freneze, post batalo,
Neniu adoranto jam viŝis sangan manon?

Ho, jen vi, Esperanto! Ne glora kaj fiera,
Nur orfa, senpotenca, senforta, senmatura,
Svenema kaj senhelpa kaj – eble – senespera,
Sed nobla, blanka, klara kaj senmakule pura.

Mi konas vin. Enkore vi kantis najtingale
En nokto de la mondo. Vi kiel povis trili!
Vin oni ne aŭskultis, buĉadis sin »reale« …
Ĉu ŝtopu mi l'orelojn por ilin eksimili?

Ne! En la kor' plusonu la kanto dolĉetrila,
Ho, kantu birdo eta, senfortam kara, kara!
Vi estu mia bela mensogo sorĉebrila,
Vi estu la konsolo en nia mond' amara!

Kolomano Kalocsay

Ĉi tiu artikolo aperis en La Brita Esperantisto de januaro-februaro 1998.

<< [940] >>